De wegen zijn in Macedonië heel wat fietsvriendelijker dan in Albaniė: hier voert de weg op hoge slanke palen over de dalen van zijrivieren en de hellingen zijn niet steiler dan 6%. We fietsen naar Debar. Dat ligt bijzonder pittoresk aan een prachtig stuwmeer, maar blijkt dichterbij gekomen een armoedig grensdorp met jaren ’60mode en plastic Bataschoenen in de etalages. Dat vanwege 1 mei alles dicht is draagt ook niet bij aan de sfeer. Dat was onderweg wel anders, waar dorpelingen feest vierden, begeleid door toeters en trommen. Gelukkig is er nog net een restaurant open, waar we onze standaardmaaltijd van salade en pizza, rijkelijk besprenkeld met bier genieten. We zijn laaggeletterd in Macedonië, want we moeten nogal moeite doen het Cyrillisch schrift te ontcijferen.
Cyrillisch schrift in Macedonië
Over de grens kronkelt de weg weer op typisch Albanese wijze van steile top naar diep dal zonder dat er ook maar een bordje met een stijgingspercentage verschijnt. Nadat we over een gloednieuwe geheel verlaten weg afdalen naar de vallei van de Zwarte Drin verandert die om een bocht plotseling van breed asfalt in een smal keienpad. Felgroene hagedissen schieten over de weg, een schildpad steekt over, dames in het zwart zeggen ons vriendelijk gedag. Het is stil, heel stil. De stilte van Geert Maks’ “hoe God verdween uit Jorwerd”; die sinds de jaren ’50 in Nederland niet meer bestaat. In die stilte hoor je in de verte, aan de overkant van het dal, het klingelen van een belletje van een schaap, het blaffen van een herdershond.
We genieten van die stilte, van de groene vallei (soms niet meer dan een kloof), van de besneeuwde bergtoppen daar hoog achter. We kamperen op een heerlijk kruidig ruikende bergwei en krijgen die avond maar liefst bezoek van twee herders en hun schapen. Eentje wil graag een gesprek met ons voeren, maar dat wordt moeilijk bij gebrek aan gemeenschappelijke taal. Zelfs zijn gebarentaal begrijpen we niet. We delen onze koekjes met hem en hij deelt ze weer met zijn grootste schaap en puppy, herdershond in opleiding.
water uit een bergstroompje
herdersbezoek
De volgende ochtend geeft de thermometer twee graden aan. Gelukkig komt de zon snel over de bergtoppen. We dalen af naar de rivier, steken die over via een opgelapte brug en beklimmen de vele haarspeldbochten die hoog boven ons uit torenen. Daarna dalen we opnieuw honderden meters af om nogmaals even veel te stijgen.
onderweg door de groene vallei van de zwarte Drin
opgelapte brug
De weg is vaak bezaaid met enorme keien, waardoor we lang en vaak moeten lopen. Later rekenen we uit dat we die dag zeker meer dan 5 kilometer onze fietsen van 20 kg en bagage van 25 tot 30 kg naar boven hebben geduwd. Niet bepaald een walk in the park, maar wat genieten we van de groene omgeving en de rust. Hier geen vangrails, laat staan verlichting, maar af en toe een lik witte verf op de rotsen om te voorkomen dat het zeer spaarzame verkeer in het donker in het ravijn stort of zich te pletter rijdt tegen de rotswand.
alternatief voor vangrails
Opnieuw overnachten we in een slaperig grensdorpje. In ons hotel in Kukes verbleven tijdens het Kosovoconflict in 1999 journalisten uit de hele wereld om verslag te doen van de ontwikkelingen enkele kilometers verderop. Via de ‘snelweg’ waar ieder huis via een eigen grindoprit toegang toe heeft, bereiken we Kosovo, het derde land op deze reis en het eerste dat een stempel in ons paspoort zet.
uitrusten langs de snelweg
We houden een rustdag in Prizren. Goed gepland, want het giet van de regen. Tijd ook om ons in te lezen in de bewogen geschiedenis van voormalig Joegoslavië. Vanuit onze kamer hebben we uitzicht op de mooiste moskee, een van de tientallen in het stadje. De enige kerk wordt bewaakt door een politiepost, stil bewijs van de etnische spanningen die ook 25 jaar na het akkoord van Dayton nog niet verdwenen zijn.
uitzicht op de mooiste moskee
Morgen, als het hopelijk wat droger is, fietsen we verder door Kosovo om voor de laatste keer de grens over te steken naar Albanië.
