Murphy fietst mee

“He asks you to lower your pants”, vertaalt onze gastheer in Karakol. We zijn in een spreekkamer van het provinciale ziekenhuis van Karakol. In de hoek staan roestige emaille emmers, allemaal met een deksel erop. Achter het slordig dichtgetrokken douchegordijn zitten nog tien andere wachtenden. De jonge arts trekt een paar wegwerphandschoenen aan en inspecteert Paul’s kruis. Daar zit namerlijk al een aantal  dagen een pijnlijke plek die, zeker op zo’n hard fietszadel,  steeds pijnlijker is geworden. Na een korte inspectie is het hem duidelijk. Het is een bijbalontsteking en we krijgen een receptje mee voor antibiotica. Na een dag of drie zouden de klachten moeten verdwijnen.

We wandelen terug naar ons verblijf in het centrum. Het is druk op straat, want 31 augustus is een feestdag: het is Onafhankelijkheidsdag. Op het grote plein treden muziek- en dansgroepen op en genieten we van de warme zon en het uitzicht op de besneeuwde bergtoppen buiten de stad. Het leven is weer goed met een doosje Amoxyciline op zak en het vooruitzicht op een spoedig herstel en dus weer verder fietsen.

 

Het verpozen in Karakol is niet onaangenaam. Er zijn restaurantjes waar je lekker koffie kan drinken met een heerlijke bananen chocolade pannenkoek erbij. En ‘Lovely Pizza’ serveert verrassend goede pizza’s. We slaan weer voorraden in voor het volgende lange stuk: de route door de bergen naar het stadje Naryn. En elke dag neemt Paul trouw zijn pillen.

Na drie dagen is de pijn  weliswaar iets afgenomen maar heeft zich tegelijkertijd ook uitgebreid naar een groter gebied. Het zadel van de Santos Travel Lite is nog steeds een no go zone. “Dit gaat niet goed…”, zeggen we tegen elkaar. We gaan niet meer terug naar de dokter met de emaille emmers. We gaan naar de hoofdstad Bishkek, 400 km verderop, waar je bij privé klinieken de beste artsen van het land kunt vinden, ook urologen, want die lijken we nodig te hebben.

Na zes uur autorijden komen we aan in de stad waar we nooit wilden zijn: Bishkek. Hier wonen bijna een miljoen Kyrgiezen en het is er bijna net zo hip en modern als in Almaty, alhoelwel het aantal elektrische stepjes hier beduidend minder is.

Voor ons ligt het middelpunt van de stad de volgende ochtend bij de Neomed kliniek, waar de goed Engels sprekende uroloog Botobaev Asylbek Aydarbekovich zich over Paul ontfermt. Dat beperkt zich niet tot even voelen. Bloedonderzoek, urineonderzoek en meerdere echo’s. Met zoveel aandacht moet het wel goed komen! ‘s Middags mogen we terugkomen voor de uitslag. We hopen dan een duidelijk advies te krijgen: snel beter worden en verder fietsen of naar huis om daar verder op te knappen.

Maar zo is het leven natuurlijk nooit. De werkelijkheid is altijd ingewikkelder. Paul’s ontsteking blijkt inderdaad nog niet over te zijn (krijgen we nieuwe antibiotica voor) en daarnaast blijkt hij last te hebben van een goedaardige vergroting van de prostaat die in deze situatie ook voor problemen zorgt.

“If the pain is gone, do you advise us continuing by bicycle?”, vragen we Botobaev. “One hour of cycling per day should be no problem”, antwoordt hij, zich niet bewust van onze wat intensievere fietsplannen.  Bovendien lijkt het niet mogelijk te zijn om aan te geven wanneer de pijn- en zitproblemen helemaal weg zullen zijn. “Every man is different, it may take days, weeks or even months.”

Met een rugzak vol tabletten en capsules staan we even later buiten. We zullen af moeten wachten…..  wordt vervolgd.