Een trage start

Vanuit ons vliegtuigraampje zien we diep beneden ons een golvend landschap in bruintinten opduiken. We horen het bekende “cabin crew prepare for landing…”  en vlucht TK352 waarmee we 6 uur geleden om middernacht vanuit Istanbul vertrokken maakt nog een scherpe draai. In ons blikveld verschijnt een machtige bergketen met besneeuwde toppen. Daar gaan we over een paar dagen nog veel meer van zien. Welkom in Kazachstan, het land van president Nur Sultan Nazarbajev. Naar wie een tijdje geleden de hoofdstad Astana is hernoemd. Die heet nu Nur Sultan, net als de op een na hoogste berg van het land.

De Santos Travel Lites hebben de reis goed doorstaan, al zijn er weer enorme krassen in de lak bijgekomen. Als we ze eenmaal rijklaar hebben gemaakt storten we ons in het stadsverkeer. Over brede wegen, waar het wemelt van de auto’s en bussen, fietsen we de  vijftien kilometers naar het centrum. Daar hebben we via Booking.com een leuk appartement gereserveerd.

Het adres hebben we van te voren in de gps gezet maar daarbij moet iets mis gegaan zijn. Op het punt van bestemming zijn we niet in Baiseitova Street. Straatnaambordjes zijn er niet veel en huisnummers ontbreken. Een behulpzame Kazachse dame die een beetje Engels spreekt helpt ons verder. Gelukkig heeft Paul al ijverig gestudeerd op het lezen van cyrillische lettertekens en vinden we  uiteindellijk een straatnaambordje met  Улица Байсеитовой erop.

Binnen een uur na aankomst zit Paul al in de stoel van een plaatselijke tandarts. Op weg naar Schiphol brak er een kies compleet af en in Nederland was daar, zo vlak voor vertrek, niks meer aan te doen. Een half uur later staan we een keurige noodvulling rijker en 23 euro armer weer op straat. De dag van vertrek zat het op meer punten tegen: Anja kreeg een blaasontsteking.

Almaty is, volgens onze Lonely Planet reisgids, de meest ontwikkelde stad van Centraal Azië. De oliedollars stromen hier binnen. Je hebt of een dikke glimmende SUV of je  verplaatst je met een van die immens populaire elektrische stepjes. Er zijn luxe supermarkts (waar ze Edammer kaas en Nutella verkopen), hippe koffietentjes, met glimmend graniet geplaveide wandelstraten en talloze internationale restaurants. De dag voor vertrek gaan we lekker pizza eten bij ‘Del Papa’. Op weg naar de Italiaan meent een wesp in Paul’s vinger te moeten steken. Een behoorlijk opgezwollen hand en een stijve vinger tot gevolg. “Ach, als dat het enige is”, denken  we dan nog.

De maaltijd smaakt prima maar ‘s nachts begint Paul’s buik te rommelen :-(. De hele nacht komt die heerlijk spaghetti er aan alle kanten uit. Het vertrek moeten we daarom even uitstellen,. maar met drie maanden voor de boeg maakt dat eigenlijk niet zoveel uit.

Na twee extra nachten in het welvarende Almaty zijn alle kwalen verholpen en hopen we  morgen echt te vertrekken. De pizzeria laten we nu maar even links liggen.