Goodbye Scotland

Het stationnetje van Fort William heeft maar twee perrons. Van platform 2 vertrekt de Harry Potterstoomtrein (tot eind augustus volgeboekt) en van platform 1 onze trein. We verwachten een boemeltje, omdat hij bij iedere holle boom stopt. Maar het blijkt de (enige) trein naar Glasgow te zijn. Hij komt van Malaig en wij hebben eerder gezien dat ieder schaap op dat traject een eigen spoorwegovergang heeft.

Onze fietsen mogen eerst de trein in. Anders nemen de reuzenrolkoffers van de toeristen de plaats bestemd voor fietsen in, zo weet de conducteur uit ervaring. Het traject voert dwars door de Highlands. Hier geen huizen, schapen en wegen, maar rondom ongerepte natuur. De stationnetjes liggen in the middle of nowhere, tussen majestueuze bergen waar de sneeuwresten nog op glinsteren. Onze bestemming is Rannoch Station, een stationnetje aan een doodlopend weggetje. We zwaaien de trein uit, laden de tassen op de fiets en zoeken de uitgang.

We dalen weer af in de bewoonde wereld. Ook op dit weggetje komen we de rode auto van de Royal Mail tegen, die post bezorgt en trouw ook in de meest verre uithoeken de brievenbussen leegt.

We kamperen wild op een bijzonder mooi plekje. Het is er stil, heel stil. Die stilte wordt slechts onderbroken door fluitende vogels en mekkerende schapen….. en ‘s avonds door ons gevloek, als de midges in dikke wolken rond de tent hangen, zodat we ze haast inademen.
Ondertussen zakt de regenkleding steeds dieper in de tas, want het weer blijft dagenlang on-Schots warm. Bij Queens View, een toeristisch uitzichtpunt voelen we ons bepaald koninklijk. En wij niet alleen, er staan zelfs bussen met Chinees opschrift.

Op onze fietsroute keert de rust gelukkig snel terug. We zakken naar het zuiden af, over zogeheten fietsvriendelijke wegen. Dat slaat op de snelheid van de auto’s, bepaald niet op de stijginspercentages. Zo’n weggetje is meestal verticaal tegen de heuvels geplakt, van de ene boerderij naar de volgende. We trappen ons regelmatig een ongeluk en moeten zelfs een keer lopen. We merken ook dat na ruim vier weken fietsen zonder veel rust de energie op raakt en de spieren stram worden. Voor al die inspanningen krijgen we gelukkig wel wat voor terug. Juist langs die afgelegen wegen zien we de mooiste velden Bluebells.

 

 

De eigenaar van de volgende camping vertelt ons dat we het midgesgebied definitief achter ons hebben gelaten. We zijn dan ook al bijna in Edinburgh. Op weg naar het centrum passeren we een wel zeer oude brug. De ingebeitelde tekst luidt: “repaired by both shires in1761 and again in 1776”.

Wij nemen afscheid van Schotland met een heuse afternoon tea in de Royal Botanic Garden en een bezoek aan het kasteel. Bij het wisselen van de wacht zien we een guard met tattoos in zijn knieholtes, precies tussen kniekousen en kilt in.

Schotland neemt afscheid van ons met een daverend kanonschot. Morgen nemen we de trein naar Newcastle en daar de boot naar huis. En dan? De tent ontdoen van alle dode midges en plannen maken voor een volgende reis!