Aishag, Ose, Uig en Barnarald

De plaatsnamen worden met de dag exotischer. En dan is dit nog de Engelse vertaling: in het Gaelic zijn ze helemaal niet uit te spreken. Emliy Brontë, Wuthering Heights. Dat speelt steeds door ons hoofd als we op Skye een woeste heidehoogvlakte oversteken. Op een informatiebord lezen we dat dit  type vegetatie ontstaat onder koude natte omstandigheden. Koud: check. De wind buldert ongehinderd over de vlakte. Nat: check. Op de volgende woeste vlakte vliegt de regen horizontaal voorbij.

We zijn naar Skye overgevaren met een kleine veerboot waar slechts 15 auto’s op passen. Nogal wat campers moeten wachten tot de volgende dag, of 3 uur omrijden om Skye via de enige brug te bereiken. Voor een fietser is gelukkig altijd wel plaats. Onze eerste gastheer op Skye leert ons een nieuw woord. “Iffy” betekent wisselvallig en slaat uiteraard op het weer. Mist, regen, prachtig zonnige dagen, we maken het allemaal mee tijdens onze achtbaanrit heuvel op en heuvel af over Skye.

De overnachtingen zijn net zo afwisselend als het weer. De ene dag een B&B met zeezicht vanuit je bed, de volgende avond een camping met uitzicht op besneeuwde bergtoppen. Op de camping zijn alleen nog tentplaatsen beschikbaar en bij een uitzichtpunt staan de auto’s nu al tot ver voorbij de parkeerplaats in de berm. In het hoogseizoen moet het hier een gekkenhuis zijn.

Maar het meest indrukwekkend is het landschap. Dat figureert in talloze films, o.a. in de GVR. Er worden zelfs tours langs de filmlocaties georganiseerd. Stel je voor: de zee beukt tegen hoge kliffen, voor de kust in de verte een snoer eilanden, de schapen grazen zo diep onder ons dat ze zo klein zijn als hun keutels, een waterval klatert van de kliffen op prachtig gekleurde rotsen in helder zeewater. En dat allemaal in één oogopslag. En juist dan genieten we van het mooiste weer dat Schotland te bieden heeft: wolkenloze lucht, warme zon, windstil.

 

Volgende dag zeggen we bye to Skye en varen over naar de Hebriden. Spreek uit: Hebbriddieeees. We landen op Uist één van de kleine eilanden van de Buiten Hebriden. De camping biedt geen enkele beschutting, maar wel een prachtuitzicht op een eeuwenoude begraafplaats die opdoemt uit de mist. In een grafkamer zijn alle clanhoofden van de lokale clan van 1453 tot 18zoveel begraven. Onder het geroep van kieviten en gekras van koningskwartels uit het naastgelegen vogelreservaat vallen we in slaap.

De veerboot naar South Harris, het volgende eiland, doet er een uur over. De Britten aan boord kijken gebiologeerd naar de huwelijksplechtigheid van Harry en Meghan op hun mobiel. Ze zijn niet de enigen, de website van de BBC crasht.
Tussen de westkust van de Hebriden en de Amerika’s heeft de Atlantische Oceaan vrij spel. De azuurblauwe golven spatten in de woeste branding uiteen op de brede witte stranden. Alleen de temperaturen zijn niet tropisch. Om te zonnebaden kun je maar beter je gore tex fleecebikini aantrekken en pootjebaden komt overeen met de Nieuwjaarsduik.

We neuriën “I am sailing”, want op wat de Schotten a windy day noemen hoeven wij met de wind in de rug nauwelijks te trappen.

We genieten er nog even van, want de weersvoorspelling kondigt twee dagen regen aan.
Of we hebben een stormwaarschuwing gemist, of het heeft met de hoge heuvels te maken, maar als we weer een woeste hoogvlakte over willen steken, verandert de harde wind in heftige storm met windstoten op orkaankracht. We kunnen niet meer fietsen en worden zelfs lopend bijna met fiets en al omver geblazen. Met veel moeite bereiken we twee containers, de enige beschutting in dit kale landschap. Ze behoren bij een “wind farm”.  Die zal hier wel niet voor niks zijn neergestreken.

De storm gaat niet liggen, dus is het tijd voor plan B: we bellen een taxi en laten ons vervoeren naar het volgende stadje. Op internet zoeken we later de definitie van windkracht 10 op: volwassenen hebben moeite op de been te blijven, windstoten van 100 km/u. Dat zal het wel zo ongeveer geweest zijn.