Onze busreis van honderden kilometers heeft ons in een ander klimaat en een ander landschap doen belanden. In de jungle was het koud als het 25 graden was. Bij aankomst in Salta was het dagenlang vanwege een koufront maar 15 graden. We lopen te kleumen in de stad. Op onze eerste fietsdag dragen we voor het eerst lange broek en regenjack. We verlaten de stad via een vrijliggend fietspad, bijzonder prettig in het chaotische stadsverkeer.
warm aangekleed over het vrijliggende fietspad de stad uit.
Onze route voert over een oude vrijwel in onbruik geraakte weg, die we vanwege de breedte “de fietspadweg” hebben gedoopt. Maar er rijden nog wel auto’s over, al zijn het er niet veel. Die eerste fietsdag is ook de laatste dag van het koufront, dus gelukkig kunnen de volgende dag de jassen en lange broeken weer uit.
de fietspadweg
De temperatuur stijgt dagelijks en wij ook. Het is hard werken, maar dat wordt beloond met prachtige uitzichten op de heuvels in vele tinten waar de Quebrada de Huamahuaca beroemd om is. We zien na iedere bocht nieuwe onwerkelijke kleurencombinaties verschijnen. De Quebrada is niet voor niets tot Werelderfgoed benoemd!
Dan, na weer een bocht in de weg: het hele landschap bezaaid met cactussen! Van die echte ” tekenfilmcactussen”. Ze kunnen wel vijf meter hoog worden en groeien maar een paar millimeter per jaar!
We zijn inmiddels gestegen van 1200 naar 2500 m. Hier houden we een rustdag in het dorpje Tilcara in ons eigen adobehuisje. Het is een echt tiny house, heel knus. Kijk maar even binnen als je zin hebt.
Een rustdag betekent bij ons niet fietsen. Het betekent wel: de was doen, boodschappen, deze blogpost schrijven, contact onderhouden met het thuisfront en bezienswaardigheden bekijken. Vandaag hebben we Incaruines bezocht, spectaculair gelegen op een hoge heuvel, omringd door, jawel, cactussen, en met uitzicht op de gekleurde heuvels.
Op een rustdag zorgen we ook extra goed voor onszelf. In de droge lucht hier vergeten we gemakkelijk genoeg te drinken, dus proberen we de schade vandaag in te halen. Ook krijgt de huid een extra insmeerbeurt, want die begint op schuurpapier te lijken.
We bereiden ons ook voor op het serieuze werk. Binnenkort fietsen we naar de puna (altiplano), de hoogvlakte aan de voet van de Andes. Eerst over een geasfalteerde weg over een pas van 4200 m, daarna mogelijk de (onverharde) hoogste pas van Zuid-Amerika van tegen de 5000 m. Of dat lukt hangt van een aantal factoren af: wind, weg, weer en gezondheid. Daarover een volgende keer meer. Dat kan even duren, want op de puna is Wifi dungezaaid.
