van Ronda naar …..El Chorro

Op een steil en smal stuk hoor ik Paul achter me roepen. Zodra het kan stop ik. Honderd meter verderop staat Paul over zijn fiets gebogen. Als hij me heeft ingehaald heeft hij slecht nieuws: velg gescheurd! We (nou ja:Paul) kunnen bijna alles zelf repareren, maar dat niet.

gescheurde velg, niet te repareren

Eerst maar voorzichtig de laatste kilometers naar Ronda gereden, dan zien we daar wel verder. Alle opties overziend komen we tot een nieuw plan.
Proberen hier een nieuwe velg te vinden heeft weinig zin. We hebben speciale velgen met extra spaken en de kans dat we die in Ronda vinden is zo goed als nihiel. Bovendien kost dat zeker een dag (het gebeurt op zondag), en dan komen we tijd te kort om naar Malaga te fietsen. Wat dan wel?
We hebben geluk, vanuit Ronda kun je met de trein naar Malaga, en de fietsen mogen mee. Maar dan zijn we te vroeg in Malaga. Nog een grote stad bekijken trekt ons niet aan en strandzitters zijn we ook niet. Maar wacht eens….de trein stopt in El Chorro, middenin de woeste streek waar we door hadden willen fietsen. Na een paar uur internetten en twee bezoeken aan het station hebben we ons plan rond. We bekijken eerst Ronda, pakken dan de trein naar El Chorro, hebben daar 2 overnachtingen geboekt en pakken dan opnieuw de trein, nu naar Malaga. We hopen dat de zwaar geblesseerde velg het nog volhoudt van station Malaga naar ons hotel, van daar de volgende dag naar het vliegveld, en bij voorkeur ook nog van Eindhoven airport naar NS Eindhoven.

Nu ons nieuwe plan rond is kunnen we met een gerust hart Ronda gaan bezichtigen. Dat is zeker de moeite waard. Het is hoog boven een kloof gebouwd, met prachtige uitzichten over een dal diep onder de stad. We hebben alle tijd om van het uitzicht te genieten, want onze trein vertrekt pas om 17 uur.

uitzicht bij Ronda

wachten op de trein

Die trein sukkelt met een slakkengangetje door het landschap. Voor ons is het alsof we naar een stomme film kijken: we missen de wind in onze haren, de geuren van de akkers, het fluiten van de vogels en het stof in onze neus. Het laatste stuk naar El Chorro gaat door een aaneenschakeling van tunnels. Het lijkt de via verde de la Sierra wel! Het stationnetje van El Chorro is piepklein, er is net ruimte voor tussen 2 tunnels.

het stationnetje van El Chorro

Onze gastvrouw Puri (jawel, we hebben weer via airbnb geboekt) wacht ons al op. Aan de overkant van het dal zie je ons thuis voor 2 nachten al liggen.

ons thuis voor twee nachten

El Chorro is vooral bekend van een wereldberoemde wandeling. De Caminito del Rey voert over een in de rotsen verankerd plankier, honderd meter boven de rivier door een ravijn. Ooit was het de gevaarlijkste wandeling ter wereld, maar na een zeer uitgebreide renovatie is het 2 jaar geleden heropend.
Net als het Alhambra moet je de toegangskaarten weken of maanden vooraf boeken. Maar we hebben anderen gesproken die toch op de dag zelf een kaartje hebben bemachtigd. Dat gaan wij ook proberen.
Een hele uitdaging! Niet alleen figuurlijk, om een kaartje te bemachtigen, maar ook letterlijk, want ik heb een lichte vorm van hoogtevrees.

De uitzichten zijn spectaculair! Niet alleen op de Rio Guadalhorce die woest diep onder ons stroomt of op de honderden meters hoge rotwanden waar we tussendoor lopen, maar vooral ook op de route voor en achter ons. De houten plankieren die het pad vormen worden gedragen door metalen steunen die in de rotsen verankerd zijn. Soms zie je het oude pad onder het nieuwe lopen. Afgezien van een regelmatige steek door mijn onderbuik als ik per ongeluk naar beneden kijk, geniet ook ik van de prachtige vergezichten. Tot het laatste stuk.

El Caminito del Rey

Daar steek je de kloof over met een hangbrug. Zo’n wiebelende brug, en geen houten plankier meer, maar metalen open roosters. Ik knijp Paul bijna fijn bij de oversteek en zo haal ik strak voor me uitkijkend de overkant. Helaas voor mij is het leed nog niet geleden. Via traptreden loop je richting het eindpunt. Al die traptreden kun je niet alleen op je gevoel lopen, je moet soms kijken waar je je voeten neerzet. Help! Daaronder is het heel erg diep! Met kreunen, steunen en piepen haal ik het eindpunt.
Als je terugkijkt zie je hoe de houten trappen (in mijn ogen) kwetsbaar en fragiel tegen de rotswand lijken te zijn geplakt.

de hangbrug en de houten trappen…..eng!

We hadden graag gewoon naar Malaga gefietst, maar de Camenito del Rey was een heel geslaagd alternatief.

Vanmiddag nemen we de trein naar Malaga en morgen het vliegtuig naar huis. Of de velg het zo lang uithoudt lezen jullie in de volgende blogpost.

Vooor de liefhebbers: hieronder kun je zien waarom de Camenito voor de restauratie de gevaarlijkste wandeling ter wereld werd genoemd en hoe het er nu uitziet. Niet geschikt voor mensen met hoogtevrees 😉 .

El Camino del Rey – World’s Most Dangerous Hike

Famed as the “World’s Most Dangerous Hike”, El Caminito Del Rey (The King’s Little Pathway) is a one-meter wide walkway traversing a gorge, over 100 meters above the torrents below (Read more: http://thrillseekersanonymous.com/2014/04/18/el-caminito-del-rey/). – El Chorro, Spain. 06 April 2014.

The World’s Most Dangerous Path Isn’t So Dangerous Any More

El Caminito del Rey, the King’s Little Pathway, is now a tourist attraction near Malaga, in southern Spain. But once, it brought adrenaline junkies here – sometimes fatally. Now it’s safe: but the internet doesn’t really know that yet…

Comments are closed.